Ken je die reclame nog?
Misschien herinner je hem nog precies, misschien niet. Maar het beeld is je vast niet vreemd: een vrouw die moeiteloos alle rollen vervult. Ze rent ’s ochtends een rondje in haar sportoutfit, brengt haar kinderen met een glimlach naar school en zwaait ze uit als klaar-over. Vervolgens heeft ze een succesvolle werkdag, kookt een driegangendiner voor haar gezin, trekt een stijlvolle jurk aan voor een cultureel avondje uit, en vindt óók nog tijd om koffie (of thee) te drinken met een vriendin.
En dat allemaal in 30 seconden.
Dit soort reclames waren jarenlang de norm. Of het nou ging om koffie, thee, schoonmaakmiddelen of yoghurts met extra calcium—het product maakte niet eens zoveel uit. De boodschap bleef hetzelfde: een ‘goede vrouw’ doet het allemaal. Ze is zorgzaam, ambitieus, georganiseerd en altijd energiek. En als ze even tijd neemt voor zichzelf? Dan doet ze dat met een perfect gestylede koffiemok in de hand, alsof ontspanning een efficiënt ingepland moment is tussen al haar verantwoordelijkheden door.
De supervrouw-mythe: toen en nu
Jarenlang leek dit een logisch beeld. Niet per se omdat vrouwen zichzelf zo zagen, maar omdat dit was wat hen werd voorgeschoteld. De multitaskende, alleskunnende vrouw was geen verzinsel—het was een verwachting. Het werd als iets nastrevenswaardigs neergezet: een vrouw die met liefde én moeiteloosheid haar gezin draaiende houdt, een stabiele carrière heeft en er ook nog stralend uitziet.
Maar hoe is dat nu?
Aan de ene kant lijken we meer open te staan voor kwetsbaarheid. Er wordt gepraat over mentale belasting, de verdeling van onbetaald werk en het idee dat vrouwen zich niet hoeven op te offeren voor anderen. De supervrouw-mythe wordt steeds vaker ontkracht, en toch… is ze nog overal.
Ze is alleen in een moderner jasje gegoten. Waar reclames vroeger een moeder in de keuken lieten zien met een dampende kop thee, zien we nu een vrouw die zichzelf ‘sterk en onafhankelijk’ noemt. Ze heeft een succesvolle carrière, rent van meeting naar meeting, doet aan yoga, heeft een Pinterest-waardig interieur en bewaakt haar balans met een zorgvuldig uitgestippeld ochtendritueel en een hippe planner. Maar de kern blijft hetzelfde: als je het niet allemaal redt, dan ligt het aan jou. Dan moet je beter timemanagen, efficiënter werken, meer aan zelfzorg doen.
Het ideaalbeeld is niet verdwenen, het is gewoon opnieuw verpakt.
De moderne versie: Instagram en TikTok doen vrolijk mee
Denk je dat we deze stereotype beelden inmiddels achter ons hebben gelaten? Open Instagram of TikTok en je ziet hoe ze nog springlevend zijn, maar dan nét iets subtieler verpakt.
Neem bijvoorbeeld die interieurvideo’s waarin een prachtig gestyled huis wordt getoond, compleet met ingetekende poppetjes: ‘dad’ in het thuiskantoor, ‘kid’ in de speelhoek en—vrijwel standaard—‘mom’ in de keuken. Of die advertenties waarin een vrouw een product aanprijst met de tekst “Even my husband didn’t believe this”. Alsof a) alle vrouwen een echtgenoot hebben en b) een product pas écht waarde heeft als een man het goedkeurt.
Het zijn misschien kleine dingen, maar als je erop gaat letten, zie je ze overal. Waarom is ‘zorg’ en ‘huishouden’ in dit soort beelden nog steeds zo vanzelfsprekend aan vrouwen gekoppeld? Waarom wordt een vrouw die iets slims bedenkt neergezet alsof het een verrassing is? En vooral: waarom moet er altijd een ‘husband’ in het verhaal voorkomen?
Het zijn geen grote statements, maar subtiele boodschappen die zich blijven herhalen. En misschien is dat nog wel de reden waarom ze zo lang blijven hangen—omdat ze nauwelijks opvallen.
Mogen we ook gewoon mens zijn?
Misschien is het tijd om dit ideaalbeeld echt los te laten. Niet als een multitaskende alleskunner, maar als een mens. Iemand die keuzes maakt. Die soms ja zegt en soms nee. Die een kop koffie of thee drinkt omdat ze daar zin in heeft—niet omdat het haar door een eindeloze to-dolijst moet slepen.
Wat denk jij? Zijn de verwachtingen echt veranderd, of hebben ze gewoon een nieuw jasje gekregen?